PROZA EN POËZIE

woensdag 27 januari 2010

ONTMOETING IN 1909

Haarlem, dinsdag, 16 November, 1909.

Waarde Heer Kloosterman,

Wij spraken kort met elkander, nadat wij botsten tijdens het gehaast in den trein stappen op station Overveen. Ik moest later nog aan U denken. U was zo vriendelijk, beleefd en galant.

Hierbij zend ik U zes photographiën van den stad Haarlem.

Intussen hartelijke groeten,

Mejuffrouw M.L. Witzelius
Gedempte Oude Gracht 33 zwart
te Haarlem.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Aan : Mejuffrouw M. L. Witzelius
Gedempte Oude Gracht 33 zwart
te Haarlem.

Amsterdam, maandag, 22 november, 1909, 5 uur 35, namiddag.

Geachte mejuffrouw Witzelius,

Ik dank U zeer voor de schoone photographiën van Uwe woonplaats Haarlem, die U mij toezond.

Ach, mocht ik maar eens met U langs deze fraaie plekken flaneren, en indien mogelijk Uwe hand dan vasthouden, dat zoude mij zeer gelukkig maken.

Na onze ontmoeting, den vorige week zondag, op het trein-station Overveen, alwaar wij beiden, tijdens dien hevige regenbui, gelijktijdig in het achterste rijtuig wilden stappen, en ik bij ongeluk met mijne overschoen Uwe slanke enkel raakte, was ik zeer onder den indruk van Uwe verschijning en Uwe mooie stem. Den gehele rit naar het verre Amsterdam durfde ik U bijna niet aan te kijken. Een enkele steelse blik was mogelijk, waarna ik mij snel afwendde toen U mijn richting op keek.

U begrijpt dat ik zeer verheugd was toen Uw bericht, aangevuld met die mooie prenten, mij gisterenmiddag bereikte. Ik ben buitengewoon benieuwd hoe U mijn adres hebt gevonden. Echter, méér nog ben ik mij er van bewust dat wij beiden kennelijk ons zeer tot elkander aangetrokken voelden.

Graag zou ik U dan ook nogmaals willen ontmoeten. Schikt het U aanstaande zondag, om 4 uur in den namiddag, in Uwe woonplaats, op den Groote Markt, vlak bij het standbeeld van Laurens Janszoon Coster?

Laat U mij alstublieft weten of U dan kunt komen, en anders zoudt U wellicht mij een tegenvoorstel dienaangaande kunnen doen.

Indachtig Uwe mooie ogen, die mij, vlak na het incident, afwisselend ernstig en glimlachend aankeken, Uwe zilveren stem, en Uwe lieftallige verschijning, verblijf ik, met achting,

Hendricus Kloosterman
Wittenburgergracht 133
te Amsterdam

HK

2 opmerkingen:

M.L. zei: Weledele Heer Kloosterman,

uw brief maakt mij verlegen.
ik blos op de wangen.

Ik weet nu ook niet, of ik wellicht zonder chaperonne naar uw paleis zal mogen komen.

Gegroet van M.L.; 27 januari 2010 om 08:15
Marlou zei: Mooi gedicht hiernaast van de Vogelwolken...

En dat blote dansje mag er ook zijn.
Zo wordt je infobalk een soort van gedichtenbundeltje...

De boom

Laat mij de boom in jouw park mogen zijn
wees jij het grasperk in mijn plantsoen
overschaduwen zal ik je tegen de middag
beschermen tegen de beulende zomer
maar wees jij zacht groen aan mijn avondvoet
wees jij de spons voor mijn wortels bij droogte.

Ach de eekhoorn verlangen klimt recht omhoog
telkens weer recht en snel mijn rug langs naar boven
dan siddert mijn kruin, ik ben maar een boom
die verlangt naar een zacht en blijvend gazon
dus wees mijn pelouse de herfst komt al aan
alles zal ik verliezen om jou te bedekken
jij zult grijs bevriezen mij blijven omstrekken
en altijd door zal ik voor je staan.

J.B. Charles

Dagdag amor de mi corazon, hasta las cinco de la tarde (en punto?)

Marlou

.; 4 februari 2010 om 08:39

Een reactie posten

YORKSHIRE DALES

En dan loop je daar, je schrijfpapier onder je arm geklemd. De lucht trekt dicht, wolken pakken zich samen, de wind steekt op en je hoed waait van je hoofd; je rent 'm achterna, tot vlak bij de rand van die steile helling, je kunt niet verder.

Je hoed rolt daar in de diepte, en dan is daar ineens iemand die van beneden af jou aankijkt, jouw hoed in de hand, en naar jou toe omhoog klimt.

De regen valt met bakken uit de lucht, maar het deert je niet. Je spreidt je armen hoog en je lacht, je moet lachen, je lacht alles van je af, je bent vrij...

HK.

MARIE LOUISE WITZEL

SONNET

Ze zit daar op een bankje bij het water.

De kinderen met hun ouders ziet ze gaan.

Ze kijkt ze na, tot ’t einde van de laan

En hoort nog lang gekibbel en gesnater.

Haar handen heeft ze in haar schoot gevouwen.

Ze hoort ze giebelen en gillen van plezier.

Ze weet, ze mist dit zo, en daarom zit ze hier.

Ze wil ook moeder zijn, zoals die vrouwen.

Ze wacht zo lang al tot ze ééns zal slagen.

Haar vruchteloze lijf bedroeft haar zeer.

Ze laat haar tranen nu de vrije loop.

Geloven doet ze niet, maar er is hoop,

Dat eens dit groot gemis is er niet meer

En dat ook zij een kindje kan gaan dragen.

HK.

DE EEUW

De eerste dag van 1900 was voor Marie-Claire Rousseau een bijzondere dag. Vlak nadat het nieuwjaarsvuurwerk was losgebarsten in het ingesneeuwde dorp Le Biot, een plaatsje in de Haute Savoie tussen Geneve en de Mont Blanc, schonk ze het leven aan een kind, een meisje. De bevalling was heel rustig verlopen. De door dokter Jabert voorspelde pijnen waren uitgebleven. De man van Marie-Claire, de postbode Maurice Lapin, had bij de bevalling geholpen. Ze noemden het kind Celeste.

Toen Celeste bijna zes was kon ze lezen, schrijven, rekenen en pianospelen. Marie-Claire had hier hard aan gewerkt. Kort na de geboorte van Celeste was Maurice verongelukt. Op een mistige ochtend in februari was hij met de postfiets op het spiegelgladde pad bij Le Clerc uitgegleden en onder het kapotte houten hek door in het ravijn gestort. Pas laat in de middag werd hij daar gevonden.

De kleine Celeste had tijdens de begrafenis, in de veilige armen van haar moeder, niet-begrijpend om zich heen gekeken. Marie-Claire had Celeste het horloge van haar vader gegeven. In de jaren die volgden had Marie-Claire het niet gemakkelijk. Een kind alléén opvoeden was zwaar. Ze had besloten om Celeste zelf les te gaan geven.

De kleine meid was heel slim. Er was iets heel aparts aan haar. Ze kon je, zonder iets te zeggen, aankijken met zo een felle blik dat je gewoon een andere kant op moest kijken. Marie-Claire was erg trots op Celeste. Ze leerde snel. Ook het piano spelen ging steeds beter. De plaatselijke muziekleraar moest al gauw toegeven dat zij het kind niet veel meer kon leren. Marie-Claire besloot om naar Geneve te verhuizen. In deze grote stad had Celeste immers veel meer kans om zich te ontwikkelen.

Toen het kind 9 jaar was wandelde ze op een winteravond met haar moeder over de Boulevard de la Concorde. In die tijd was er nog niet veel verkeer. Het sneeuwde. Toen ze wilden oversteken werden ze geschept door een auto, een Rolls Royce, die rechtsaf sloeg, en waarvan de bestuurder hen niet had gezien. Marie-Claire duwde in een reflex Celeste opzij, terug de stoep op, maar door haar kind te redden kwam ze zelf onder de wielen van de auto. Nog voordat er hulp bij kwam was Marie-Claire overleden.

De dood van haar moeder was voor Celeste een vreselijke schok. De bestuurder van de auto nam alle schuld van het ongeluk op zich. Hij en zijn vrouw besloten om Celeste in huis te nemen. Na de begrafenis van haar moeder was ze wekenlang in zich zelf gekeerd. Ze kon niet zo snel wennen aan de mensen bij wie ze nu in huis was. Het enige dat ze nog van haar moeder had, waren haar bruine leren beursje, een zilveren armband in de vorm van een slang, en een foto waarop ze met Celeste, 5 jaar, op haar arm lachend in de lens keek.

In het huis waar ze nu was werd veel piano gespeeld. De mensen, Rubinstein heetten ze, hadden een zoon die ze Artur noemden. Deze Artur was al aardig bekend, merkte Celeste. Regelmatig ging ze met haar nieuwe ouders mee naar konserten waar hij speelde.

De Rubinsteins merkten dat Celeste ook al heel aardig met de piano overweg kon. Na een tijdje kregen ze Artur zo ver dat hij Celeste hielp om nog beter te leren spelen. Intussen volgde Celeste het gymnasium dat ze met een diploma afrondde toen ze 17 was. Het was geen makkelijke tijd in Zwitserland. Vlakbij woedde de eerste wereldoorlog. In 1918 verhuisde de familie Rubinstein naar New York. Celeste ging mee. Ze had inmiddels meer belangstelling gekregen voor Artur. En hij voor haar.

Het duurde niet lang voordat ze gingen samenwonen in een appartement in Brooklyn. Hier woonden ze tot 1924. Artur wilde graag kinderen, maar Celeste wist al vanaf dat haar moeder was overleden dat zij dat niet wilde. Nooit. Zo eindigde haar relatie met Artur Rubinstein. Celeste reisde naar Los Angeles. In die stad was heel veel te doen. Ze kon als pianist goed verdienen bij de fimstudio van United Artists. De bioscoopfilms waren in die tijd nog zonder geluid, en pianospel bracht er spanning en vrolijkheid in.

In 1925 speelde ze de muziek voor de film “The Gold Rush”. Hierin had ene Charlie Chaplin de hoofdrol. Ze vond hem echt een schat. Hij was dan wel elf jaar ouder, maar ze zag wel wat in hem. Ze nodigde Charlie uit voor een kopje thee. Ze speelden samen wat op de piano. Van het een kwam al gauw het ander. Ze oefenden danspasjes. Ze deed Charlie een leuke nieuwe manier van lopen voor, die ze in Le Biot nog van haar moeder had geleerd.

Zo met je voeten wat opzij, en dan als een pinguin lopen. Charlie vond het prachtig en zei haar dat hij het misschien wel in de film zou gaan uitproberen. Twee jaren hield Celeste het uit met Charlie. Al gauw bleek dat hij vaak afspraakjes had met andere vrouwen. Op een avond had Celeste hem met haar doordringende ogen lang aangekeken zonder iets te zeggen. Daarna had ze haar koffers gepakt en hem vaarwel gezegd.

Ze was teruggegaan naar New York. De Rubinsteins woonden er nog. Artur was getrouwd met een operazangeres. De zaken gingen slecht voor vader Rubinstein, die makelaar was op de beurs. Er was veel armoede, en in 1928 stortte de handel in. Het geld was ineens nog maar weinig waard. Celeste had nog wat dollars gespaard waarmee ze nu met de boot naar Europa kon reizen.

Begin 1933 was ze in Berlijn. In een Weinstube ontmoette ze een jongeman met wie ze tot diep in de nacht over politiek praatte. Het was een Nederlander uit Leiden. Marinus. Hij was kommunist. Erg gedreven. Wilde de Duitse geschiedenis veranderen. Hij wilde alleen nog niet zeggen hoe. Vlak voor hun wegen scheidden vroeg hij aan Celeste of hij haar aansteker mocht lenen. Hij zou hem de volgende avond teruggeven, hier in het kafe.

Het leven in Berlijn bleek moeilijker te zijn dan Celeste had verwacht. Er was haast geen werk. Ze reisde naar Oostenrijk naar een klein plaatsje, Trahütten, waar ze een boek zou gaan schrijven over de vervolging van joden. Ze zou het samen gaan doen met een vrouw uit Palestina, Golda Meir, die daar een klein huisje had gehuurd met een mooi balkon met uitzicht over het dal. Ze waren hier een paar maanden bezig tot ze besloten om samen naar Engeland te gaan. Daar konden ze veel vrijer hun gang gaan.

Celeste zocht nadat het boek af was weer werk. Ze begon als woordvoerder bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken, vlak bij de Westminster Abbey. Dat was heel leuk. Ze ontmoette veel mensen. De minister vond ze wel grappig. Het was een gezellige man, die haar erg vrij liet, als ze maar zorgde dat er altijd een volle doos sigaren op zijn buro stond en er twee Havanna’s in de binnenzak van zijn overjas zaten.

Eind 1939 reisde Celeste naar New York om de oorlog in Europa te ontvluchten.

Ze ging weer pianospelen en ze ging studeren om muziekonderwijzer te worden. In 1943 kreeg ze haar bevoegdheid en reisde af naar Mississippi. Ze kwam terecht in Tupelo, een plaats in de buurt van Memphis. Ze kreeg werk op een lagere school. Een van de kinderen die ze muziekles gaf was een grappig joch. Hij was nogal muzikaal. Omdat ze een talent in hem zag gaf ze hem in haar vrije tijd gitaarles en ze leerde hem een van haar moeder’s malle danspassen, die met wiebelende knieën en draaiende heupen.

Celeste bleef tot juni 1945 in de United States. Vlak voor haar vertrek was ze in New York. In de lift van het Empire State Building, op weg naar boven stond naast haar een kleine man met een enorme grijze haardos. Hij bromde wat toen hij tussentijds uitstapte. Uit zijn jaszak viel een prop papier. Celeste wilde hem naroepen, maar hij was al verdwenen. Toen de lift z’n weg vervolgde vouwde ze de prop open. Er stond een formule op geschreven die met E = begon. De formule was driftig doorgekrast, en er onder stond: “wrong, wrong!”

De volgende dag ging Celeste naar Europa waar de oorlog inmiddels was afgelopen. Ze kwam aan in Le Havre en ging daarvandaan per trein naar Sevilla. Bij de Spaanse grens, waar ze moest overstappen, omdat de Spaanse spoorwegen van spoor breder zijn dan de Franse, was een opstootje bij de douane. Een vader van een gezin van zes kinderen zei tegen z’n zoontje van vijf jaar dat de jongen naar de wc moest, terwijl het kind zei dat het niet hoefde. Toen Celeste vroeg of ze kon helpen, stelde de man zich aan haar voor.

Hij, een blonde Nederlander die vloeiend Spaans en Frans sprak, was met zijn vrouw, een Spaanse met koolzwart haar, op weg naar Sevilla, en omdat ze het geld dat zijn vrouw in Nederland in de voering van de jas van het kind had genaaid, nu dringend nodig hadden, moest het er op de wc, onbespied door de grenspolitie, worden uitgehaald!

De hele reis naar Sevilla bleef Celeste bij de familie zitten. Omdat ze wat Spaans kende kon ze ook met de vrouw praten. Deze, Maria de los Milagros heette ze, was erg trots op haar kinderen, speciaal op haar jongste jongen die erg lange wimpers had. Het joch gooide steeds stripboekjes door een ventilatiekier van de trein naar buiten.

Van Sevilla reisde Celeste door naar Algeciras, waar ze de boot nam die haar uiteindelijk via allerlei omwegen in Jaffa, het latere Tel Aviv bracht. Zo was ze er in 1948 bij, toen de staat Israel werd gesticht. Ze zocht haar vriendin Golda Meir op. Ze hadden veel bij te praten. Golda was nu Minister van Arbeid in het eerste Israëlische kabinet. Ze stelde op een dag Celeste voor aan een jonge legerofficier die in een gevechtshandeling een oog was kwijtgeraakt. Hij had een nogal starend glazen linkeroog. Celeste zei tegen hem dat hij beter een mooi zwart lapje voor dat oog kon doen. Dat zou hem vast veel meer gezag geven.

In 1950 ging Celeste van Israel naar Nederland. Ze had daar al zoveel over gelezen. Vanuit België kwam ze in Zeeuws Vlaanderen, in het plaatsje Axel. Hier wilde ze weer als muziekleraar gaan werken. Met het weinige Nederlands dat ze sprak vond ze tóch een baan bij de enige school in het dorp. Er was nog veel armoede. De ouders deden erg hun best om hun kinderen fatsoenlijk gekleed naar school te sturen.

Celeste begon al gauw een jongenskoortje, omdat ze had gemerkt dat er een paar knaapjes met mooie heldere stemmen op school zaten. Hans en Boudewijn. Ze leerde de kinderen een paar Cantates uit het Weihnachtsoratorium van Bach.

En met het kerstfeest was er een uitvoering van het schoolkoor in de plaatselijke kerk, waar alle trotse ouders natuurlijk bij waren.

Celeste bleef tot maart 1953 in Zeeland. Ze maakte de watersnood mee. Daarna besloot ze om naar warmere oorden te vertrekken. Ze reisde per trein naar Rome. Op een zondagochtend zat ze op een bankje in een park bij de Villa Borghese, toen ze een hondje bijna zag verdrinken in een vijver.

Ze wist het beest te redden en werd even later bedankt door een man die de eigenaar was. Hij had even niet opgelet omdat hij in een omhelzing was met een mooie vrouw. Hij stelde zich voor als “Marcello”, en de vrouw als “Sofia” en nodigde Celeste uit om de volgende dag eens te komen kijken bij het filmbedrijf Cine Città.

In augustus van dat jaar ging Celeste nog één keer naar Trahütten, in Oostenrijk. Ze vond het huisje terug. Het was niet meer te huur. Er woonde nu een Nederlands gezin met 5 kinderen, 4 meiden en een jongen. Ze raakte aan de praat met de moeder, Paula, die, terwijl ze Celeste een kop fritatensoep gaf, naar haar jongste dochter, Marlou, riep om niet zo hoog in de boom te klimmen.

Celeste was nu 55 jaar. Haar haren waren wat aan het grijzen. Hier en daar was al een rimpel te zien, maar het zwerven over de wereld kon ze nog niet laten. Ze wilde zo veel mogelijk mensen ontmoeten die iets deden om het lot van de mensheid te verbeteren. Ze wist voor Frankrijk ambassadeur bij de verenigde Naties te worden, en maakte haar eerste vliegreis. In 1958 zag ze op een receptie in Orléans Charles de Gaulle. Ze vond hem een charmante man. Ze wandelde met hem langs de Loire en leerde hem om ook eens “oui” te zeggen.

Op een van haar reizen ontmoette ze in Berlijn Nikita Chroestjov, een nogal boerse man, die op zoek was naar een schoenenwinkel. Tijdens een toespraak in de Vergadering van de Verenigde Naties had hij, kwaad, zó hard met een van zijn schoenen op de lessenaar geslagen, zei hij, dat de zool kapot was gegaan. Celeste dronk een kopje koffie met hem op de Alexanderplatz. Nog geen half jaar later stond ze aan de andere kant van de muur naast John F. Kennedy toen die daar zei: “Ich bin ein Berliner”.

Het laatst zag ze dezelfde Kennedy in Dallas, Texas, eind 1963. Ze stond aan de kant toen een stoet met voorop de auto van de president langs reed. Nog steeds houdt Celeste vol dat ze kort daarvoor een man in een lange jas, waar hij kennelijk iets onder verborgen hield, had zien lopen. Deze man leek sprekend op de eerder door Kennedy bij de presidentsverkiezingen verslagen Republikeinse kandidaat… Omdat niemand van de Commissie Warren haar wilde geloven nam ze ontslag, en ging in 1965 terug naar haar geboortestreek.

In Le Biot vond ze haar geboortehuis terug. Het werd bewoond door een man van 90 jaar met heel doordringende ogen, die zei dat hij haar moeder nog goed had gekend. Celeste wilde zó graag in dit huis wonen dat ze de man, Geoffrey Jeux, aanbood om voor hem te zorgen en boodschappen voor hem te doen, als ze een paar kamers mocht huren. Ze kreeg de hele bovenverdieping. Hiervandaan had ze een mooi uitzicht over het dal en de Alpen.

Celeste dacht aan haar kleutertijd en de verhalen die haar moeder altijd vertelde. Nu pas raakte ze echt geïnteresseerd in de omgeving hier. Ze maakte lange wandelingen. Het was hier prachtig. Het hele jaar door kon je genieten. Het voorjaar met groene hellingen als de sneeuw was verdwenen, de warme zomers met af en toe een verkoelende bui, het geel en rood gekleurde najaar en de pracht sneeuwwinters. Ze besloot om te stoppen met zwerven. Ze wilde hier tot haar dood wonen. Ze nam abonnementen op Engelse, Duitse en Franse kranten. Ook kocht ze een televisietoestel. Zo kon ze de wereld binnenhalen.

Ze leerde al gauw iedereen in het dorp kennen. De mensen kenden het verhaal van haar vader, de postbode Maurice Lapin, die in februari 1900 met zijn postfiets in het ravijn was gestort. Kort na dit ongeluk was er op die plek een stenen muurtje gemetseld.

Op een dag in de herfst van 1968 dronk Celeste een glaasje vin rouge met Geoffrey. “Luister eens,” zei de oude man tegen haar, “ik moet je iets belangrijks zeggen voor ik dood ga.” En hij vertelde haar dat Maurice Lapin niet haar echte vader was, maar híj, Geoffrey. Dat hij in de lente van 1899 een korte affaire had gehad met Marie-Claire, toen Maurice een paar maanden met tuberculose in het Sanatorium in Grenoble lag. Maurice had vermoed dat het kind niet van hem was. Hij was echter een goedmoedige man en vergaf haar in stilte deze misstap, maar 6 weken na de geboorte van Celeste kon hij het toch niet meer verdragen, toen hij zag hoezeer Celeste leek op de melkman Geoffrey.

Terwijl iedereen dacht dat hij in de afgrond was gegleden, had hij zelfmoord gepleegd. In zijn posttas had ook een brief gezeten die geadresseerd was aan Geoffrey Jeux. Deze brief had Geoffrey alles duidelijk gemaakt. In de envelop zat een tweede brief die bestemd was voor Celeste. Hij gaf hem nu aan haar. Ze las de brief en haar ogen schoten vol met tranen. Ze keek Geoffrey lange tijd aan. Dit was dus haar échte vader. Ja, nu zag ze de gelijkenis ook.

Ze omhelsden elkaar. Hij gaf haar zijn horloge. Het was een prachtig oud zilveren uurwerk met aan de achterkant een klepje waarin een fotootje zat van haar moeder, 27 jaar, vrolijk lachend. Niet lang daarna overleed Geoffrey. Celeste zocht een mooie plek uit op de kleine cimetière achter de kerk.

Vanuit het huis dat nu van haar was, volgde ze de gebeurtenissen in de wereld. Ze luisterde naar nieuwerwetse muziek, Les Beatles, Les Rolling Stones. Ze zag mensen op de maan lopen en napalmbommen op Vietnam vallen. Ze liet per postorder de nieuwste boeken bezorgen. Ze las alles wat ze te pakken kon krijgen. Haar gezondheid was nog uitstekend.

Toen Celeste 75 jaar leefde besloot ze dat ze zou gaan proberen om 100 jaar te worden. Ze werd vegetariër, stond elke ochtend om zes uur op waarna ze een wandeling door het dorp maakte. Ze begon een zangvereniging voor ouderen. Ze speelde nog heel aardig piano. Op de vliering van haar huis had ze een accordeon gevonden, waarop ze zichzelf mooie musettes leerde spelen.

Op de televisie volgde ze wat er in de wereld gebeurde. Ze volgde het nieuws over de opkomst van de Flower Power beweging in San Francisco, Woodstock, de dood van Elvis Presley, de IRA bomaanslagen, het overlijden van Rock Hudson, de ontdekking van het AIDS virus, het overlijden van Marc Chagall.

In 1984 kocht ze haar eerste kleurentelevisie. Ze zag beelden van de giframp in India, van de tanks bij de volksopstand in Peking op het plein van de Hemelse Vrede, de val van de Berlijnse muur, de executie van Ceausescu in Roemenië, de oorlog in Servië, de Golf Oorlog, Madonna, de dood van Freddy Mercury van Queen, Tina Turner, Mandela, de aardbeving in het Japanse Kobe, de moord op Yitzhak Rabin, de Franse kernproeven op Mururoa, en het overlijden van Salvador Dali.

In de zomer van 1996 zag ze in het dorp een echtpaar lopen dat er niet woonde, maar dat ze een paar keer eerder ook al had gezien. Ze sprak deze mensen aan. Het bleken Nederlanders te zijn. In het café van Brassier dronken ze wat. Het al wat oudere stel was in Le Biot op zoek naar een mooie plek om daar een huisje te bouwen. Celeste gaf hun een paar ideeën. Ze namen hartelijk afscheid.

Negen maanden later zag ze dezelfde mensen weer. Ze dronk weer een café au lait met hen bij Brassier en hoorde dat ze een kontrakt getekend hadden en dat de bouw van hun huis was begonnen.

Ze raakten nog wat aan de praat en toen Celeste hoorde dat de man in Zeeland was geboren, was ze nog meer geïnteresseerd. Celeste vertelde hun dat zij van 1951 tot 1953 muziekles had gegeven op een School in Axel. Verbazing nu bij de man. Ze keken elkaar eens beter aan. De man voelde de doordringende ogen en dacht aan vroeger, aan het zangkoortje, en wist het ineens.

Celeste zag het nu ook. “Boudewijn”, mompelde ze, “Boudewijn Klap”. Het was een tijdje stil. “Zing nog eens rom-pom-pom-pom-pom” vroeg ze. De man deed het. “Ja, je bent het”, riep ze opgetogen.

Er werd een fles wijn opengetrokken. En tot laat in de avond gepraat. Celeste werd door de vrouw, Rini heette ze, uitgenodigd om te komen feesten als het huis klaar zou zijn.

Intussen was Celeste in het dorp echt een beroemdheid geworden. Ze was nu bijna 98 en nog maar 2 jaar verwijderd van haar doel om 100 jaar te worden. Ze deed nog steeds haar dagelijkse wandeling, hoewel ze niet meer om zes uur opstond.

De wekker rinkelde nu elke ochtend om halfacht.

Als ze maar even hoestte maakte iedereen zich bezorgd om haar. Nadat ze 99 was geworden, werd het helemaal een malle boel in Le Biot. De hele wereld maakte zich op om de komst van een nieuw millennium te gaan vieren. Celeste was een jaar eerder al bij de House Warming Party van de Nederlanders, Boudewijn en Rini, geweest.

Ze zag die mensen nu regelmatig in het dorp. Sprak dan vaak met ze. Zo kwam ze te weten dat twee zonen van ze met een grote groep vrienden voor eind december het hotel Les Tilleuls hadden afgehuurd, om een paar dagen lang te feesten, en het nieuwe millennium in te knallen. Zij was ook uitgenodigd. En ze was nu al erelid van de vereniging “Kannen & Kruiken”.

Celeste vond het allemaal prachtig. En zo kwam het einde van de eeuw in zicht. Het was nu 23 december 1999. Twee dagen vóór Noël. De gemeentesecretaris was bij haar geweest om met haar over de feestelijkheden te praten. Bij de nieuwe supermarché hadden ze al extra vuurwerk ingeslagen. De Franse televisie was ook al bij haar langs geweest voor een interview.

Met oud en nieuw zouden ze met een reportageauto naar haar toe komen om een direkte uitzending te maken.

Celeste vond het nu wel een beetje druk worden allemaal. Tegen de avond ging ze nog even de deur uit om een cadeau te kopen voor Rob, een van de zonen van de Nederlanders, want die was precies op oudjaar jarig. En een van de anderen van de feestgroep op nieuwjaar, háár verjaardag. Hoe was het toch allemaal mógelijk?

Het was al donker toen ze terug naar huis liep en in het schijnsel van een lantaarn Boudewijn en Rini zag lopen. Ze liepen vóór haar. Hand in hand. Ze wilde ze roepen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Ze keek naar de heldere sterrenhemel.

Ze zag een ster vallen. Ze deed een wens…

HK.

PROZA EN POËZIE

woensdag 27 januari 2010

2 opmerkingen:

HENRY KLOOSTRA

SKEPTICUS

YORKSHIRE DALES

MARIE LOUISE WITZEL

POËZIE...?

GRAAG

ANDALUCÍA

ALZHEIMER

KLEIN GELUK

MOEDER

SONNET

EEN KLEIN BLOOT DANSJE

HAIKU

VERVOEGING VAN ZIJN

DE EEUW

BLOG ARCHIEF