.

.

.

.

GRAS  MAAIEN

“Maai jij even het gras,”   vraagt ze me.
Ik doe niets liever, dus begin ik blijmoedig, trekkend en duwend met haar ouderwetse handmaaier, aan die postzegel van drie bij vier meter.  
Vanaf de buitenkant cirkel ik, wretsj, wratsj, naar het centrum.   Fluitje van een cent.   Bijna klaar.

Hé, wat is dat, daar in het midden staat een madeliefje.   Ééntje maar, meer niet…

“Wat doe je,” vraagt ze. 
Ik kijk op.   
Mijn schaartje hapt lucht.   
“Ik knip even wat gras weg, hier.”   Schaapachtig kijk ik haar aan. 

Dan ziet ze het bloempje, strijkt door mijn haar, lacht naar me en zegt: “Je bent me d'r een...   Kom je koffie drinken?”

HK.