.
ALLES OF
NIETS
…Kort voordat de 53-jarige vrouw haar woning rusteloos
verliet had ze in een spiegel naar zichzelf gekeken. Ze had een innemend,
goedlachs en waakzaam gezicht gezien met een vleugje zelfspot. Maar ze had ook
gezien dat één van haar oorhangers ontbrak. Ze was hierover erg ontdaan. Het
waren niet zómaar oorhangers. Deze, had ze gekregen van een goede, zo niet beste,
vriendin die ze al vanaf heel lang geleden, van school nog, kende. Ze besloot
om de route die ze nog geen tien minuten geleden vanaf het Italiaanse restaurant
naar huis had gelopen terug te gaan, om te zien of ze de zilveren oorhanger…
Het regende licht en het waaide wat.
Naar de grond kijkend, zoekend, probeerde ze de looproute in omgekeerde
volgorde te reconstrueren. Hier, bij de Parklaan, had ze schuin de straat overgestoken.
Ze wist nog dat ze met de vrienden, het restaurant verlatend, in een grappige
bui met alle vijf gearmd naast elkaar waren gaan lopen, het toeterende verkeer totaal
negerend. En daar, op de brug over de Nieuwe Gracht, hadden ze daar niet getreuzeld
bij dat leuke hondje? De 53-jarige vrouw liep verder. Haar oorhanger bleef
vooralsnog onvindbaar. Ze liep nu in de Jansstraat, steeds omlaag kijkend,
langs een kerk, langs het gerechtsgebouw, waar ze overstak, tot vlak bij het
restaurant.
“Bent u kwijt iets?” Ze keek op.
Voor haar stond de Italiaan uit het eethuis. De man met het Italo-aksent, die eerder
die avond met zwierige gebaren het gezelschap vrienden een mooie plek in de
eetgalerij had aangewezen. “Tutto o niente” had hij gezegd. De man hield tussen
duim en wijsvinger een oorhanger van zilver. De 53-jarige vrouw keek hem
verbaasd aan. “Daar ben ik juist naar op zoek,” zei ze, “wat toevallig.” “Ik
niet geloof dat toevallig bestaat,” zei de charmante zuiderling, “heb jij zin
om met mij te kletsen wat, en misschien te drinken wat?” Hij gaf haar de oorbel.
De 53-jarige vrouw dacht even na.
In een flits zag ze haar leven voorbij schieten. De ups en downs. Het lachen.
De gedichten. De vriendschap. Ze keek de man tegenover haar aan. Hij had guitige
ogen. Eigenlijk nogal stout. De avond was nog jong. “Ja, daar heb ik wel zin
in,” zei ze ferm en ze liep samen met hem langs de verbaasde kok en de obers
die hun jassen al aan hadden, langs de
dikke boomstammen die in de eetgalerij stonden en door het plafond het licht
opzochten, langs de mooie gemetselde bogen, tot achterin, waar het wat donkerder
was, en waar nog maar één tafeltje was verlicht met twee kaarsen, met daarnaast
een mooie fles met twee sierlijke glazen, gevuld met koele witte wijn uit
Toscane…
Glimlachend keek ze hem aan, legde haar hand op zijn arm en zei zacht: "alles of niets".
HK.
.
Het regende licht en het waaide wat. Naar de grond kijkend, zoekend, probeerde ze de looproute in omgekeerde volgorde te reconstrueren. Hier, bij de Parklaan, had ze schuin de straat overgestoken. Ze wist nog dat ze met de vrienden, het restaurant verlatend, in een grappige bui met alle vijf gearmd naast elkaar waren gaan lopen, het toeterende verkeer totaal negerend. En daar, op de brug over de Nieuwe Gracht, hadden ze daar niet getreuzeld bij dat leuke hondje? De 53-jarige vrouw liep verder. Haar oorhanger bleef vooralsnog onvindbaar. Ze liep nu in de Jansstraat, steeds omlaag kijkend, langs een kerk, langs het gerechtsgebouw, waar ze overstak, tot vlak bij het restaurant.
“Bent u kwijt iets?” Ze keek op. Voor haar stond de Italiaan uit het eethuis. De man met het Italo-aksent, die eerder die avond met zwierige gebaren het gezelschap vrienden een mooie plek in de eetgalerij had aangewezen. “Tutto o niente” had hij gezegd. De man hield tussen duim en wijsvinger een oorhanger van zilver. De 53-jarige vrouw keek hem verbaasd aan. “Daar ben ik juist naar op zoek,” zei ze, “wat toevallig.” “Ik niet geloof dat toevallig bestaat,” zei de charmante zuiderling, “heb jij zin om met mij te kletsen wat, en misschien te drinken wat?” Hij gaf haar de oorbel.
De 53-jarige vrouw dacht even na. In een flits zag ze haar leven voorbij schieten. De ups en downs. Het lachen. De gedichten. De vriendschap. Ze keek de man tegenover haar aan. Hij had guitige ogen. Eigenlijk nogal stout. De avond was nog jong. “Ja, daar heb ik wel zin in,” zei ze ferm en ze liep samen met hem langs de verbaasde kok en de obers die hun jassen al aan hadden, langs de dikke boomstammen die in de eetgalerij stonden en door het plafond het licht opzochten, langs de mooie gemetselde bogen, tot achterin, waar het wat donkerder was, en waar nog maar één tafeltje was verlicht met twee kaarsen, met daarnaast een mooie fles met twee sierlijke glazen, gevuld met koele witte wijn uit Toscane…
Glimlachend keek ze hem aan, legde haar hand op zijn arm en zei zacht: "alles of niets".
HK.
9 opmerkingen:
Bongiorno,
schitterend verhaal!
Ik zou zo aan tafel ernaast willen schuiven en een glaasje witte Toscaans willen nuttigen en dan kijken hoe deze twee...
Tutto o niente....
Formidabile e eccellente...
Baci de Marlou
*
Een heel mooi verhaal...
Neeltje mag zich verheugen op een relatie met zo'n gerant.
formidabile....
baci de Marlou
Vanuit Hongarije een hartelijke groet.
van Neeltje
Hoi Henry,
Ik ken je inmiddels een beetje uit de verhalen van Marlou. Leuk je dat je ook bent gaan schrijven, ik kom vaker bij je langs!
groeten Jannet
Via de blog van Marlou kom ik hier, dus ik ben hier eens komen bijlezen...
Dag Henry, begenadigd schrijver! Marlouke toonde me de weg naar je blog, en ik heb er geen moment spijt van gehad!
Ja, natuurlijk ook via Marlou..!!
Mooie verhalen, opnieuw genoten, en zeker van je fietstocht..!!
Fijne dag vandaag.
Het schrijven gaat je net als zoveel andere dingen goed af.
Goedemorgen lieve geliefde,
vanmiddag kom ik per spoor naar u toe.
Dan heeft u in uw paleis een lekker glaasje wijn klaarstaan met een olijfje.
We dansen wat.
En ik moet om u lachen.
Want u kunt zo geestig zijn...
Salut! van Marlou
.
Een reactie posten